For the humbleness and the truth

For the humbleness in people,

The greatest virtue of all

For their joy in the little and marvel in the small

For the ones who have not lost their passion

To strive for the better and strive for more

 For all those who wonder, ‘coz wondering itself is the truth

For all the ones who do not hesitate to ask why

We forget to do the simple in the complexity

And get to the complex in the simplicity

For all the once who forsake oneself for a moment

For all the ones you have met coz meeting people is fun

For all stories they carry with them

Just to look in the eyes of the other,

To glance through the window of a seemingly bounded heart

For all the ones who are frightened to go to the streets

Knowing they will see someone begging for bread and for love

For how powerless they feel ‘coz

There is much out there to be done

But for all those same ones who know that really, I mean really,

The little you they do, a little is really worth much

‘Coz we forget that much is just a little bit more than little,

And little is indeed sometimes more than much

And the little you can do is no more than a heartbeat away

Coz there is always another heartbeat very close

For all the ones who bear in mind

That a second is worth living coz it’s a gift of some kind

For all the ones who do not like this kind of verses

And to the beauty of the things they like

‘Coz liking itself is the truth, coz that is who as humans we are

For all the ones who wonder coz wondering itself is the truth

‘Coz wondering makes you wonder

Why a Christmas morning comes

For all the ones for whom this matters

‘Coz mattering itself is the truth

For all the ones for whom Christmas day is special

And know that hope and salvation was born

And for all the ones for whom this is a holiday, or just a day

Coz just a day is itself the truth

Until wondering and liking and mattering don’t stop

For all, indeed for all,

 The splendid story goes on with the little and much that we do. 

Internet and the Role of Social Media

Evgeny Morozov (Expert and Sceptic on Internet Social Media) and Ahmed Ghabeia (blogger from Egypt)

Ahmed: "One person that is no dead, managed to mobilize people to go to the streets and express their worries. On the eve of 24th of January, the number of participants was 18 000 - unprecedented number on FB, or anywhere on social media. There was a call for people to go to the streets. We knew it would be something different.  Facebook became a popular medium. Media became accessible to people to create CONTENT. The message of 24th of January was spread all around the world. Social media at least for a day were vibrant, Twitter was the commanding control, navigating the streets of Cairo. Those streets have huge security force. The ability to stay in touch with all the other groups of the activists, made a huge difference that day. The government learned very quickly what kind of threat the internet was. The series of events that followed, led to complete shut down of the internet  in Egypt. On the 25th the young people were shouting for the demise of the regime. This was dramatic moment for us. People did not have the information on the internet, so they came out to the streets to see what is going on. People were surprised from the complete shutdown of the internet. They also stopped the public transportation. From the 28th, no mobiles, no internet. What do you think we used? Catapults :) 11 February, Mubarak resigned. Military trials became the new threats: 12000 + since 25 January. The army cannot manage society! If you are really poor, you can't talk to the press. You go to jail, and none will know about you. However, we organizes a group for people to get legal help. The army at some point got into confrontation with people. The army even took over the media, "From state media, to army media" was the slogan of alternative media. Activists were taking whatever was forbidden, and republished it. Activists were jailed..." One of our idealistic idea is to incorporate these network into the policy making. Generally, the conclusion is that medial played major role.

Morozov Response:

- You should not start with new decentralized governance as the idea of Egyptians is.
The internet and the medial can be used in two stages: general mobilization, the quality of debates, ideas outside of government. The other point is the immediate contribution to the revolution itself. My criticism applies to the pitfalls of this kinds of usage of media. It is not the first time for the media to play a major role. There is a general point that internet was used. The problem with this is that after the riots and, the governments collects the pictures, tracing mobile calls, internet traffic... It used all that information to arrest most of the people. Another thing is that yes, the internet is giving more space for public debate. New emerging public sphere. The governments not only accept the new public sphere, but throw information of trained bloggers. This is mainly in Russia and China. The Egyptian government did not engage with the internet that much. They did not have consultants in government.
You got to know who owns the sources. There were protest in Belarus which group attracted 300 000 members. The government tracked, and all the social capital went away, because some social advocate company removed it from the internet. Also, the internet can have counter incentive. Iranian women killed on the streets video discouraged many people to get out on the streets. In Egypt I am not aware of trained manipulators of social medial. Face recognition, all things being constant, will of course help more the government that the dissidents. I don't want to to come up with two columns and evaluate when internet is. I think it is dangerous to try to ascribe some characterizing on Technology with a capital T.
We use the Internet as a cultural term to describe technology, space, practices. I don't think it is helpful, because it seems limitless. I propose to try to get away from the debate of whether technology is good or bad, or neutral. There are real life questions we have to address as privacy, business models of silicon values, but not to fall into a cultural debate and discuss so much in vain of WHAT is the Internet.

(CEU talk- Social Media)

Здодевни, но вести кои треба да се знаат

Денес го слушав господинот Роберт Бадинтер, кое име го знаеме заради “Бадинтеровиот принцип” или гласање со двојно мнозинство во Македонскиот Парламент. Темата на неговото предавање беше “Европска Правда” во кое, како истакнат правник даде краток осврт на Европската Правда. Еве неколку поенти вредни да се истакнат: проектот Евроспка Унија е затварање на страниците од минатото и почеток на заеднички живот на Европските држави. Бадентер посочи дека вртењето кон минатот за Европа е исто како шофер кој не гледа пред себе додека вози и дека порано или подоцна ќе се сретне со некое дрво. Главниот предизвик за Европа (секако покрај доминантната економска криза) е како Европа ќе продолжи да напредува кон одржување или создавање (?!) на Европска Правда? Европската цивилизација се заснова на четири столбови: Античко- Грчката филозофија, Христијанството, Римското Право и Ренесансата. Земајќи го во предвид  овој историски континуитет, Европа (или Европска Унија- многу нејасно видување на Бадинтер) треба да поработи на автентична Европска правда која сеуште ја нема. Сето ова е парадоксално за Бадинтер, затоа што ЕУ има свои институции, договори, судови, законодавство. Зошто? Затоа што воспоставувањето на таква правда зависи од политчката моќ! Ваквиот изненадувачки факт продолжува со тоа дека суверенитетот и интегритетот е цврсто поврзан со правдата. Она со што ЕУ треба да се соочи се мафиите, границите, национите правни системи на државите и извршителите на политичките одлуки. Потребата од заедничкото право е се повидлива во транснационалните бракови, имиграцијата, економијата и затоа што срцето на Европа е пазарот кој сам по себе бара се повеќе закони и регулација, која секако бара и заедничко право. Чекорите кои во иднина треба да се превземат што всушност е креативниот дел од сугестиите на Бадинтер се градење на поголема доверба помеѓу националните законодавства, што пред се се гледа во довербата во компетентноста на судиите. Главниот предуслов е да не бидат корумпирани. Ова беше споменато во контекст на формирање единствено Европско Судство кое мора најнапред да го помине тестот на компетентност на судиите од различни земји членки. Прашањето во однос на оваа поента е до која мера судиите во Меѓународниот Кривичен Трибунал за Бивша Југославија го имаат поминато тестот на компетентност за кој суд Бадинтер ќе каже дека е неговиот голем успех но истовремено и “остварена одмазда” поради неможноста да најде ентузијасти за создавање на ваков Суд во Западните Европски држави пред овој во за Бифша Југославија. Бадинтер има конкретни предлози: дванаесет земји членки од постојаните 27 на ЕУ треба да се состанат и да преговараат за ЕУ Судство. Тоа не треба  да ги вклучува сите основачки членки затоа што тогаш се би било “премногу лесно” вели Бадинтер. Тие треба врз основа на она што веќе постои од институционален капацитет да работат на градење на поголема меѓусебна доверба и да дојдат до решение на ова прашање.

Од горенаведеното произлегуваат неколку генерални заклучоци: Правниците го гледаат проктот ЕУ постојано во потреба од конституционализирање т.е. поголема унификација, воспоставување на некаков вид на Устав  што зборува за тоа дека Лисабонскиот договор е сеуште далеку од замислената идеја. Ова е поразлично од она што го гледаат политиколозите кои сеуште се трудат да го класифицираат ЕУ политчкиот систем, ако и тоа може да се нарече така па од таму да можат да предвидуваат за понатамошениот системски развој на Унијата. Проблемот со заедничката валута, Европската Централна Банка, Безбедносната политка се дел од пакетот проблеми на супранационалната ЕУ формација. Ентузијазам за примање на нови земји членки барем од говорот на Бадинтер воопшто нема, но она што е според мене е малку потрагично е прилично идеалистичкиот пристап кон создавање на заедники судски систем, кој во ситуацијата во која се наоѓа ЕУ ни оддалеку не изгледа возможен. Друг проблем е деградирањето на четирите гореспоменати столбови на Евроспката цивилизација: Античка Грција- ЕУ има сериозен проблем со моменталната состојба на демокртскиот систем кој се огледува во скептицизам кон граѓанското учество во изборите, доверба во институциите, се поголемото незадоволство од социјалната нееднаквост и незнаењето како да се справи со интегрирање на малцинства во своите напредни демократии. Христијанство - како никогаш досега Европа се нема фалено со својата секуларизација и успехот да го “заузди” Хритијанството во прватната сфера на животот на своите граѓани; Римското Право – кое би ставило доста прашалници на одност на ЕУ кон земјите аспиранти за членство во Унијата и конечно Ренесансата која до некаде изгледа како да опстојува во доминацијата на секуларизмот и рационализмот, но во време на релативизирање на секакви вредности и политчка коректност, дури и Ренесансата е закопана некаде во деконструктивизмот и апатичниот став кон потреба да се трага и  знае вистината. Едно е сигурно, ЕУ, како и повеќето останати држави моментално е во идентитетска криза особено на својот политчки систем кој не е ништо фамозно туку начин на организирање на општествениот живот. Со дерогирана репрезентативна демократија, корупција и доминација на политичка, академска и бизнис ароганција, премногу идеалистичките идеи на Бадинтер се реален одговор или подобро, поставување огромен прашалник на она што и политиката и правото постојано го избегнуваат како тема: што е со вредностите и моралот кои се спомнуваат само како декор за да дадат историска но не и реална легитимација на денешнава политика? Ова секако ја води дискусијата кон други многу поекстензивни теми за идеолошките кризи на партиите и кризите на личниот интегритет на лидерите. Една многу важна поента од сето ова кое може да се научи е дека не е ЕУ реперот за Македонија во се, напротив, и Македонија може да гледа до каде таа може да ја рационализира иднината на фамилијата на која сака да се приклучи а не да ги гледа само екстремите на Евроскептицизам или Евроентузијазам. Постои и Еврореализам кој е во длабока себе- реинвенција.  

Чајче од Нане

Ноемвриско утро кое ме буди со политичка филозофија и идејата за Општествениот договор кој го оставам за подоцна... за да се напијам топло чајче од нане, наберено од мојот двор во мојата Македонија со две парчиња ајвар направен од мојата мајка во мојата Македонија и парче бело сирење направено во мојата Македонија.... зар има повкусно утро во Будимпешта?

А сега: Што не прави послушни на државата? Што не тера да се прилагодуваме на нејзините правила? Нема Божествен авторитет, нема природна предодредба или доминација на знаењето ... лична согласност? Аристотел, Платон... Лок... држава... живот  ... неопходност  и чајче од нане.

Кафе во Будимпешта

Во овој град се претпоставува дека постојат околу 500 кафе места а тоа се потврдува речиси на секое ќоше на улиците. Се надевам дека нема да го заборавам често фотоапаратот, па ќе се обидам да ги пребројам :) До сега највкусното кафе кое го имам испиено беше на еден балкон со мајка ми од каде се гледа панорама на Будимпешта и каде се свири унгарска музика во живо на пијано и виолина. Малку подоле  се продава тесто кое се пече во фурна замотано околу огромно сукало и има четири вкусови: ванила, кокос, чоколадо и обичен вкус. Да, пред да се пие кафе, заборавив да кажам дека е добро да се посети операта каде свири филхармонијата на Будимпешта. Веројатно е нешто посебно, или можеби непознавањето на јазикот си го прави своето, но овде диригентот пред да се свири композицијат, дава дваесет/минутен вовед. Сепак, тоа и не изгледа така страшно погледнато од малите балкони кои собираат по шест луѓе. 

ама

Меѓу другото, додека го поминував мостот од Pest во Buda, слушав класична музика на една радио станица, автобусот се разминуваше со трамваи. Сообраќајот изгледаше хаотичен, а сепак толку возбудилв затоа што се е всушност истрасирано. Јас, патник на сигурно, ја слушав вибрантната класична музика која го менува тонот и бојата и го прави истрасираниот хаос возбудлив. Прекрасна архитектура. Прекрасна. За момент, заборавам на социјалниот контекст, на влогот заради кој зградите изгледаат вака, и едноставно уживам во артистичкото дело на цветови и лица изгравирани покрај секое мало балконче. Јас според студии сум политиколог и до некаде историчар, но убаво е кога понекогаш успевам тоа да го избришам од позадината на мојот ум и да го доловам она другото во кое најчесто се сопирам. Оваа зграда изгледа грандиозно и раскошно-убаво, накитено и богато! Заборавив на АМА...
Нешто подоцна шетавме низ градот со автобус со расипана клима и тетка- туристички водич која е една од оние за кои мислам дека не може да помисли зло и не знае да повиши тон. Ваков вид на прошетки не ми се омилени но се корисни за да ме лоцираат во простор и време. Деталите ќе следуваат откако за повеќе од 1,2,,3, 5 минути ќе ги доживувам симетрично изградениот парламент, главните авении и булевари (патем, го сакам зборот булевар затоа што кога бев мала и живеев во Пробиштип, таму имаше вкупно еден семафор, а булевар тогаш знаев дека е нешто многу понапредно од тоа), библиотеките, музеите, бањите, парковите, плоштадите, сите преименувани по пет шест пати во зависност од РЕЖИМОТ и ВЛАСТА. За мене покрај сите монументални згради кои едвај чекам детално да ги истражам, еве што беше најзабавно: додека шетавме низ Областа (Castle District) со замоци и тврдини, застанавме пред отворените прозорци на една сосма обична станбена зграда лоцирана помеѓу сите палати (остаток од некакви решени или недорешени национализации или денационализации). Додека тетката водич раскажуваше за тоа како во оваа област живее претседателот и дел од пратениците, јас ѕиркав внатре преку отворените прозорци во полиците со книги и домаќинска атмосфера. Веќе замислував како сум внатре во таа соба, и имам пристап до нечија мала библиотека која е во непосредна близина до монументалната Национална Библитека. Одеднаш, се појави едно старче со огромни очила и нервозно почна да го затвара прозорецот затоа што нашата тетка гласно и возбудливо ни раскажуваше . . . за неговото секојдневие.  

POTTYOS

One of my favorite candies so far!

Túró is a basically a cheese, a soft, white unaged cheese extremely popular in Hungary, and Túró Rudi is a bar of that cheese but with an outer coating of chocolate wrapped in the very recognizable white and red polka dots wrapping. As a snack it is quite healthy, as the chocolate coating is quite thin, and the Túró cheese has a low fat content (apparently about the same as yogurt) and no salt added.
Túró Rudi is extremely popular, and is definitely something unique to the Hungarian culture. If you pay attention you can see the distinguishable red polka dots on white background wrap everywhere in Hungary: being unwrapped tram, buses, and trains; waiting to be picked on supermarkets shelves; and unfortunately even littering the streets. Blame it on the chocolate coating, but Túró Rudi is something that everyone enjoys, even tourists tasting it for the first time.  http://nakedhungary.com/2009/07/08/turo-rudi-the-hungarian-national-snack/

БудапеШт

Го запознавам и градот и луѓето се повеќе. Секој ден патеката е позната: Автобус- 2 станици, Метро/ 6 станици до Deak Ter , и 10 минути пешачење. Исто онолку колку што ми требаше за да стигнам до факултет во Скопје со 2 или 12. Метрото е секогаш приказна- секој ден. Затоа што до тебе, пред тебе стои или седи некоја приказна. Вчерашната беше мала кавга помеѓу дебелко плаво девојче со развлечено старо зајче (играчка) во раце и нешто постариот брат од нејзе, можеби пет годишен со огромни сини очи. Малата  плачеше затоа што братчето додека метрото безмилосно поаѓаше се држеше цврсто за истата рачка како и нејзе, и плачеше на цел глас секогаш кога раката на брат и ќе ја допреше. Но приказни има многу, напнатос и уживање исто така.

Факултетот во кој студирам се наоѓа во строгиот центар на градот, на 3 минути пешачење до Дунав каде потоа пак се отвора цела една нова разгледница. Блиску е и академијата на науките, базиликата св. Стефан, а блиску е и едно мало местенце за добро кафе кое се вика DZEM како џем, од сливи од кајсии, од капини. Всушност покрај доброто кафе, можеш едноставно да јадеш и парче леб со џем. Областа е полна и со скапи ресторани во кои гулаш супата е три пати поскапа од обично. Ја служат на една метална висулка во метална чинија и нема некоја голема разлика од нашата телешка чорба, освен тоа што парчината месо се крупно исечени. Близу е и поштата POSTA која се чита- пошта. Буквата S (C) овде се чита Ш, а ако сакате да кажете С, тогаш- SZ. Затоа сеуште се навикнувам да изговарам БудапеШт а не Будапест на Англиски. Не упатија дека таа пошта е една од подобрите затоа што чекаш на ред со бројче кое го добиваш од автоматот на влезот на вратата, но за да го добиеш бројчето треба да имаш напредно познавање на унгарски затоа што ти нуди листа од 20 опции за услугата која ти треба, секако се напишано на унгарски. Всушност, се е напишано на Унгарски, секаде, со некакви мали исклучоци, и тоа е интересното. Дали во денот ќе се разбереш со некој е авантура која зависи од нечија добра волја. Унгарците (ова е веќе од официјална презентација за нивната култура) пред неколку години почнуваат да учат англиски, затоа што и самите филмови кои ги гледаат се речиси секогаш со синхронизиран унгарски превод. Рано е да го карактеризирам нивниот менталитет, но можам да спомнам некои забелешки. Интересна комбинација од луѓе со добар план и организација, но истовремено со мали потфрлувања. Ова секако веднаш им го препишуваат на измешаниот западен и источен менталитет. Всушност, во своите турустички водичи тие Источна Европа ја посочуваат како регион на кој тие не припаѓаат. Воздржани се, но знаат да бидат особено пријателски настроени. Сеуште треба да научам што значат нивните гестикулации и гримаси затоа што секојдневно се прашувам. Еден интересен менаџерски детал е контролата на билетите во метроата- одеднаш некој што седи до тебе може да извади парче платно на кое е сошиена легитимацијата, да ја стави на рака и да поче да бара билети за контрола. За повеќе детали, гледајте го филмот Kontroll, Унгарски филм, но гледајте го откако ќе се вратите во вашата земја. Ова е пријателско предупредување.

И Унгарците како и Балканците и другите граѓани од Источна Европа се преоптеретени со историја, митологија и особено се чувствува транзициската атмосфера. За некој како мене доаѓајќи од таков регион, тоа е донекаде и удобна состојба затоа што едноставно многу од однесувањето е јасно од каде доаѓа, иако без многу навлегување, претходниот режим, т.н. комунистички има разлики на Балканот и во Источна Европа. Сепак, овој текст не е наменет за таа дебата.

За крај, ова не е туристички водич, мемоари на еден странец или слично туку ова е моето секојдневие кое би сакала од време на време да биде меморирано.  Па да се обидеме да го меморираме ... малку по малку 

Eyes

 Eyes say wisp of words,

One gaze of a person warms more then thousands sunrays,

Remembrance of all blinks of an eye shimmering a kind heart,

Those eyes are the reflection of energy indescribable

 Think of those eyes, those seconds, those blinks,

Weren’t they all the gems one could receive by a single moment?

And inspiration greater then the universe in mind to bear,

To share, to grasp and put it in a prayer.

When you ask me, why come back

In this country of despair

I say because of all this eyes that brought the best in my life,

Worthy to be seen over and over again,

By a non-worthy like me who knows so little

And receives so much. 

One way conversation

 

From a little piece of sand, up to the sky and back to the bottom of the canyon. At first I was wondering where your waves are going. Then I noticed even more interesting sight- the leaves underneath your surface and movement. A third layer comes into my observance- the reflection of the sun, mountains, trees and shrubs. I was just wondering whether this go as far as your surface or it goes further beneath? Like, you know, when we people give love to one another and it either goes as far as the false expression of our faces and deeds, or it goes down there to the source of love and life. I guess so it is with your relationship to the sun: if it does not come to you for a while to throw its rays as the gleams from a loving person, and move you deeper where your warmth resides, then what good? What good if you are abandoned by it and get along only with the clouds?

I’m sure you remember the day when you promised to each other that your love will never end because you both knew you were not complete without the other. What happened then? Why did the sun simply decided to walk away and share its rays with objects that just don’t want to picture its real reflection as you do? Oh dear water; forgive all this questions of mine. We all had the moments when we shifted from the path we were walking and towards which way our wings have been spread.  The return I assume is at sight, until it realizes that without you, it will only wander around. Be patient water, even your dance projected on the stones is impossible without the sun.  I see the variety of waves you are trying to show me, but they need to be exposed together with sun’s creative skills. To be honest, this conversation is a bit awkward to me now because I feel it goes both ways indeed. You talk to me and I talk to you, and we come to the same. Never shall we forget the milestones of our existence and never shall we race with the great truths of our small moments. We both explore the map of our depictions of life- the best, the good, the bad the worst of ourselves with the ones of our kind. If nothing else, we agreed that you and I are really the same kind. 

С(ил)уетата на љубовта

Ти велам јас, времињата кои доаѓаат се чудни, испревртени на начин на кој и да сакаш да ги вратиш нештата во нормала не знаеш која е таа. Јас не знам како стигнавме до тоа да се убедуваме во наједонставните нешта и да ни се скрати меморијата толку многу што како да прв пат ги слушаме сто пати повторените работи. Денес истото се случи. Јас незнам како може луѓето така да генерализираат? Ете, можеа неколку часа да зборуваат за бојата на кожата и чудниот менталитет на своите сограѓани притоа сметајќи се себе си за носители на една совршена љубов која не знае за таквите бои затоа што љубовта е најтрансцедентното нешто кое постои на овој свет. Постои без дефиниција но со свои карактеристики. Така, ако водата е проѕирна и течна, љубовта е трансцедентна- се надминува, на се се надева. Незнам дали да кажам дека љубовта е и наивна затоа што чинам многупати во тоа успевам да поверувам заради себе и своите постапки. Но можеби јас сум многу понаивна од неа, или можеби едноставно јас сум наивната но не и таа. Таа ме води да љубам а јас пак ја водам по патот до суетата и притоа ја обезличувам. Тогаш таа не е вистинската, ги губи своите својства и се претвора во друг облик на чувство кое заборава на  почетокот. Во тој миг се станува фарса и јас и ти, и сите ние суетници немаме ни трошка оставштина од вистинската љубов, но себе воспевање и мамење на се околу нас. 

За протестите

Она што се случуваше со протестите заради смртта на Мартин Нешковски покажа многу доблести на дел од македонските граѓани, особено младите, но и поттикна многу размислувања. Со сета почит кон протестот во кој учествував со полно срце, сепак морам да поставам и неколку прашања, не за да го критикувам, но за да се учи и добрите работи кои се случија, и од грешките ако некој сака како такви да ги прифати. Она што мене ме радуваше беше упорноста, бројноста, дваесетина дена да се излегува на протест. Сочувството и желбата да настанат промени, будноста и активноста по социјалните мрежи, свеста за околината и свеста дека ако по многу други прашања се разидуваме, ова не обединува. Се протестираше против полициската бруталност и зголемена контрола врз полицијата во Македонија. Се повикуваше на правда и расчистување на случајот, и соодветни мерки против злосторникот. Но еве да дојдеме до местото и на злосторот и на злосторникот. Вакви протести во суштина треба да го покажат белото во целата ситуација ако убиството беше црното. Да, повикување на одговорност, но и нудење алтернатива. Ми се допадна повикувањето на правда, одговорност, промена, но воопшто не ми се допадна повикувањето на доживотни казни, погрдни зборови и имитации на убиството со црни ќеси на глава. Јас сум свесна за болката, но ако сакам да понудам алтернативен пристап, ако сакам да ги избегнам навредливите зборови, нагласувањето на крвничко, свирепо, грозоморно кои се зборови што само имаат мултипликативен ефект да разгорат поголема омраза, не значи дека не ја чувствувам болката. Ако сме инспирирани за отпор преку ненасилство, тоа се прави до крај! А зборовите, грозни и погрдни се насилство сами по себе! Од овде почнува развојот и на физичкото насилство. Премногу барам? За да настанат темелни промени, се оди до крај во некои работи. Не може да протестираме против бруталност а да сме брутални ние самите, на било кој начин. Не може да бараме правда ако ние неправедно трчаме да ја досудиме казната. Зар ние сега треба да се наситуваме на страдањето на убиецот? Не го оправдувам, но повеќето од луѓето кои излегоа на протест сигурна сум дека се сретнале и со Достоевски во својот живот и со неговите ликови за да сфатат кој микрокосмос се таквите луѓе. Или одеднаш ние станавме толку праведни да однесеме некој на гилотина? И Мартин Лутер Кинг и Ганди кои исто така сум сигурна на многумина им беа во мислите во текот на овие протести повикувајќи на ненасилство, заборавија дека тие луѓе одеа до крај. Во Македонија, и во било кое друго општество ќе настануваат мали но значајни промени тогаш кога некој ќе биде спремен да оди до крај со истрајност и со цврсти чекори. Ако бевме ненасилни, не се тепавме, не фрлавме отпадоци, незнам зошто би било претешко да ги оставиме настрана и судовите. Ние имаме право да судиме до таму до каде препознаваме дека е нешто неправедно, недолично и треба да поднесе санкција со цел ПОПРАВАЊЕ! Јас сакам да го видам Игор Спасов ресоцијализиран и таков кој зборува за покајување и опростување затоа што за него буквлано нема друг излез. А и за секој еден од нас! Затоа, ваквите настани се за освестување на институциите, политичарите, но и на поединците кои сакаат да видат промена. Не е фраза дека мораш да си промената која сакаш да ја видиш. Тоа е всушност единствениот начин! На крај, да живее оваа инцијатива и протест, и да се подобрува затоа што го има потенцијалот за тоа! 

Heading home

I travel to my sweet home- Strumica. Again I am overwhelmed with the marvelous feeling of the hour that is passing by and is bringing me closer to the smell and taste of home. How can a man believe and be joyful only for the material things or the visible ones, when so often is carried on a journey of indescribable beauties, which the heart is only capable of observation? It lifts up the spirit on a level from where it is hard to come down to what we call reality. In those moments I wonder, “Is this I”? Is it possible? Yes, it is and much more then that, because it is an incorporation of a perspective that is much greater then ours. It takes just a little to let your thoughts to the goodness and confidence of God’s creation virtue, and God will strengthen His manifestations through very simple things which all of the sudden seem to be touched in a particularly lively way, and bring them to my sight. It is so interesting to me that God talks to me most of the times through visibly poor, humiliated and forgotten things. It took so little to me to start putting myself in the skin of a man that is sitting in front of me in the bus who I have noticed many times begging in Skopje. When I went to the bus station to buy breakfast, I could spend 40 and he spent 10 denars. We both eat now. I have my laptop in my hands and he… only has the small package of some snacks and that’s all. But I wonder, how come God? How come You show me your greatest beauty through these people? I have no idea what kind of life this person has, I just see his face but I also remember your words “Blessed are the poor because they will inherit My Kingdom.” When a man lives like that, when his world is the sky above him, his heart in him and the breath You are giving him, will he not be able to see how great You are once you take care of him not to die out of hunger? I do not know if I could even think of sometimes getting mad at You because of these people, when you have already revealed to me that if I ultimately have You in my heart, literally- everything else is a surplus, a luxury which You have decided to give me but also ask from me to learn how to use it. This is God’s splendor. The sufficiency in the poorest matter, but actually the most grandiose one! How can I not be thankful to God for literally everything? I do not know of more interesting, more adventurous, more colorful and richer life from the one with God being in the core of all the little and great things. Again, not because of distrust, not because pride but probably because I am still a human being. I will have to ask from God for the luxury to bring my loved ones closer to Him. But I also pray for the people I meet everyday when even for a second I want to ask God to take care of them. Yes, I know God’s care and plan are much greater, much more profound, but I remain in prayer. With hope, joy and trust in His will.

Патувам кон мојот мил дом, кон Струмица и повторно сум обземена со преубавото чувство на часот кој изминува и кој ќе ме донесе до мирисот и вкусот на дома. Како човек да верува само во материјалното, во видливото, кога толку често е обземен од неописливи убавини кои само срцете силно ги опсервира и го покренува духот на ниво кое започнува да има потешкотии да се симне на нивото на она што велиме дека е реално. Зар сум ова јас? Зар е можно? Да, и повеќе од тоа, затоа што тоа е всадување на многу поголемо провидение од нашево. Само малку треба човек да ја препушти мислата кон доброто и довербата во доблеста на Божјото создание, и Бог уште толку да ги засили своите манфестации преку многу едноставни работи кои како наеднаш да ги допира со посебен живот и ги истакнува пред моиве очи. Интересно ми е тоа што Бог најчесто ми зборува преку привидно бедните работи, понизените, oтфрлените, заборавените. Малку ми требаше да почнам да се ставам во кожата на човекот кој седи пред мене во автобус и кој го имам гледано многупати како проси во центарот на Скопје. Го имам забележано, и го знам. Кога јас заминав на автобуската да купам појадок, јас можев да потрошам 40, но тој 10 денари. И двајцата јадеме по пат, еден зад друг седејќи. Јас сум со мојот лап топ во раце а тој... само со малото пакетче соленки и толку. Но си велам Господе, како може? Како може твојата најголема убавина да ми ја објавуваш преку ваквите луѓе? Јас не знам каков живот живее овој човек, јас ја гледам неговата појава, но јас само се сеќавам на твоите зборови. “Блажени се бедните и сиромашните затоа што тие ќе го наследат Царството Божјо”. Кога човек живее на тоа ниво, кога светот му е небото над него, срцето во него и здивот кој му го подаруваш, зар не ќе може да ја виде Твојата големина откако ти ќе се погрижиш да не умре од глад? Јас незнам дали смеам и да помислам да Ти се налутам понекогаш за ваквите луѓе кога Ти веќе ми имаш откриено и мене самата дека ако Тебе те имам во срцево, буквално се друго е еден вишок, еден луксуз кој си решил да ми го подариш но и да бараш од мене да учам како да го користам. Е тоа е Божјата убавина. Доволното во најскудното, а всушност најграндиозното! Како да не Му се заблагодарам на Бог за се, буквално за се. Јас незнам за поинтересен, поавантуристички, побогат и пообоен животот од овој со Бог во суштината на сите мали и големи нешта. Јас само повторно, не заради недоверба, не заради гордост но веројатно заради тоа што сеуште сум човек ќе морам да го замолам Бог за луксузот на тоа да ги приближува моите ближни кон Него но и луѓево кои  секојдневно ги среќавам, и макар и за секунда сакам да го замолам Бог да се грижи за нив. Ах, знам дека Бог се грижи, дека има план, дека е најпровиден, но јас останува да молам. Со надеж со радост и со доверба во Неговата волја. 

Protests in Macedonia for Martin Neshkovski (22 year old killed by a policeman- part of a special compound of the Macedonian police)

In order for us to take away the speculations, especially media’s half-truths, it is important for a couple of things to be known regarding today’s protest and the protests that happened in the past couple of days because of the death of the young boy Martin Neshkovski.

This is a protest that begun because of SOLIDARITY- humane, dignified, natural.  The loss of human life is the bottom line and you cannot go deeper than that. In this country everybody knows it because each human being has consciousness. However, some people ignore it and put it aside since everyday life is already pretty crowded. Even for the callings “Do you have children?” that we addressed to the people on their windows and balconies while we were walking around the streets and protesting, for a moment I was wondering how are they perceived by the parents over there. Where are their children? In fact, are they in their hearts? Or, as long as their child is alive… it’s fine. Is this not a reason enough to get out and support the young people on the streets, not to judge or hate but to ask for the human life to be exalted on the level it deserves to be?

I am generally filled with positive energy because a couple of things. At this protests I see people that repeat over and over again, “No violence”, “We want justice”, “Resignation” and such. These same people tend not to leave a single piece of paper behind them because when you respect life, you respect nature because you respect life in its all kinds! I see all those people questioning what next, but they know they have their part in what is coming up next. Their eyes are circling around, meet the eyes of the others and give respect to one another, leading to the greatest respect for Martin’s life.

Of course, there are the people who run around and judge, want revenge and see themselves in a position of estimating a lifelong penalty. This is normal to some point as an instance of wrath spilling its limits, but it cannot be compared to the love towards the life of Martin. Everybody know, with wrath you rather provoke more of it. Most of the furious ones are fighting to control it, and it actually works. Today I had the occasion to talk to a couple of young people who were attending the protest in order to cause violence. When I talked to them individually while walking, attempting to explain to them that turning the protest into a violent one will only cause greater fierceness; they tried to explain me that without violence nothing could change. You know, those children were never told how it is supposed to be, and when you try to do that they actually UNDERSTAND. It’s because everybody bears virtue! That’s what makes me happy. The people know that in the end, our final message is to the violent one to calm their rage and frustration. 

I also had an interesting conversation with one of the policeman walking along with me. He said that someone threw a stone and judged us all by saying “he is one of you!.” Should I say to him that the one that committed the murder of Martin is “one of you” or better say, “it is you” as he wanted to say to me. To generalize is the easiest. But one of the strengths of this protest is that we ask for individualization of the guilt and systematic reforms, not hatred, abhorrence and nonsense. If some disagree with this, the microphone was there for everyone on our meetings at the small agora we have to complain.

One other thing that has to be mentioned unfortunately is the political parties attempts to abuse the protest. However is authentic and depoliticizes, so whoever wants to politicize it should not bother the movement. We are thankful to the party figures that are not present at the protests or before the cameras. We repeat- “We are not a party!” If these people want to join the protest, they would have to come in the front and declare on the microphone that they support the protests as human beings. That is the identity that unites us over there- we are HUMANS first of all! The media report that some officials call us not to abuse the death of the young man the protests can only get utilized and used for the wrong goals. But the death of Martin is a FACT that causes empathy!!! This is not an abuse, this is PAIN!!! There is a difference because the one that is silent- he is abusing and not mourning.

            The declaration is in progress and the requirements are coming down to the point when we, filled with empathy, ideas and enthusiasm want to offer something and try to take responsibility.  To get out to protest means to take responsibility! It should make the institutions ashamed that they are not functional. This is why the protest should be seen as a good sign (of course the reason is tragic), because the people have legitimate right to ask for responsibility from their elected representatives. Yes, we know about the institutional way if only it existed, right? The people have to get out on the streets in order to remind of the institutional way. When that happens, the institution should ask, where did I get wrong?

            The most important message is the one of Martin’s brother – “Thank you for the support and please do not use any kind of violence.” Dear Alexander, there is no person more aware of you in this moment. You feel both the pain and the loss, and you know how your life changed in one single second because of someone else’s violence. It is like something that stopped your breath in a moment! That is why we breathe with you and for you, carrying your message and knowing that you know the best. It is the light that guides us. Your message is clear and anyone who ignores it does not have the right to fight for your brother’s justice, because in that moment that person is killing him again. The Macedonian people do not need a protest of murderers.  They have the potential and the occasion to show their greatness in the honor of Martin and his life!

ПРОТЕСТИ за МАРТИН НЕШКОВСКИ

За да не биде некој во заблуда, за да не измислуваме и шпекулираме и особоено за да не се потпираме на полувистинити медиумски известувања, важно е да се знаат неколку работи во врска со денешниов и протестите во изминатите неколку денови по повод смртта на Мартин Нешковски.

Ова е протест кој започна заради СОЛИДАРНОСТ- човечка, достоинствена, природна. Загубата на човечки живот е дно и од таму подлабоко не може. Во државава сите тоа го знаат затоа што секое човечко битие има свест. Сепак, некој ја игнорира и си ја става настрана затоа што секојдневието е и без тоа веќе пренатрупано. Дури и повиците “Имате ли деца” кои беа скандирани на денешниве протести, за моменти се прашував како допираат до тетките и чичковците по прозорите. Каде се нивните деца? Всушност, дали се во нивните срца? Или пак се додека нивното е живо...  Дали ваквата смрт на младо дете не ги поттикнува да излезат на улица да ги поддржат нивните деца, не за да мразат, не за да осудуваат, но да апелираат, да го издигнат човечкиот живот на нивото кое го заслужува?

Сепак, да продолжам со ред.

Јас сум во главно наполнета со позитивна енергија заради неколку работи. На овие протести гледам луѓе кои постојано повторуваат “Без насилство”, “Сакаме правда”, “Оставка” и слично. Истите овие луѓе се трудат да не остават ни најмало парче хартија зад себе затоа што кога почитуваш човечки живот, почитуваш природа, почитуваш секаков живот! Гледаш околу себе еден куп очи кои се прашуваат како и што понатаму, но знаат дека тие имаат некаков удел во она понатаму. Шараат со очите едни меѓу други и се одважуваат, а сите заедно го одважуваат животот на Мартин.

Секако, овде ги има и луѓето кои трчаат да осудуваат, да се одмаздуваат и да просудуваат доживотни казни. И ова е до некаде нормално како момент на излив на гнев, но не се ни споредува гневот со љубовта кон животот на Мартин. А сите знаат, со гнев се распламтува уште поголем гнев и тоа е тоа. Повеќето гневни се борат да го скротат, и навистина им успева. Денес имав прилика да зборувам со неколку млади луѓе кои беа дојдени за да настапат насилно. И кога зборував со нив поединечно, и кога имав обид да им објаснам дека претварајќи го протестот во насилен ќе се даде уште поголем повод за насилство, тие деца ми зборуваа дека без насилство ништо не можело да се смени. Ама знаете, на тие деца никој не седнал пет минути да им објасни, и кога некој тоа ќе го стори, тие РАЗБИРААТ. Затоа што доблест има секој!  Е тоа мене ме прави среќна. Луѓево знаат дека на крај најважната порака е дека и на насилниците сакаме да им порачаме да го смируваат гневот и фрустрацијата во себе.

Интересен беше и дијалогот кој го имав со еден од полицајците кој се движеше покрај мене. Објаснуваше како некој мавнал со камен и не осудуваше сите- ”тој е еден од вас”! А зар треба господине и јас да кажам дека оној кој го изврши убиството на Мартин е “еден од вас” или како што тој сакаше да каже- “тоа си ти!”? Но, најлесно е да се генерализира, зар не? Всушност, тоа е уште една од придобивките на овие протести: луѓево бараат индивидуализација на вина, и системски реформи а не омраза, раскол и безумие. И ако некој има забелешка на ова, сепак знае дека се сложил со декларацијата која се читаше на малата агора.

Друга работа која накратко заслужува внимание е следнаво: овој протест е АВТЕНТИЧЕН и НЕПАРТИСКИ, па од тука натаму може кој што сака да зборува и мисли. Им благодариме на партиските ликови што во главно не се појавуваат и не трчаат пред камера. Ние порачавме и порачуваме “Ние не сме партија”.  Ако тие сакаат да се придружат на протестот, ќе мора да дојдат на мегафон и да кажат дека се таму како луѓе а не како партиски пратеници. Впрочем тој идентитет и не сполотува: ние таму сме ЛУЃЕ. Пред се! Се зборува дека не требало да се злоупотребува смртта на Мартин и дека ваквите протести само се инструмелизираат и користат за погрешни цели. НО, смртта на Мартин е ФАКТ кој побудува емпатија!!! Ова не е злоупотреба, ова е БОЛКА!!! Има разлика, затоа што оној што таи, тој злоупотребува а не тагува.

Декларациите веќе се изработуваат и барањата се сведуваат на тоа луѓето полни со емпатија но и со идеи и ентузијазам да понудат нешто, и да се обидат да земат одговорност. Да се излезе на протест значи да се земе одговорност! И тоа треба да ги срами сите институции кои молчат и не функционираат. Токму затоа ваквите протести треба да се гледаат како многу позитивен знак (секако поводот е катастрофален), затоа што луѓето на кои властите се овде за да им служат, имаат легитимно право да бараат отчет. Да, институционален пат, секако, но да го имаше нели? Тогаш мора човекот да излезе на улица и да ПОТСЕТИ на институционалниот пат. Кога тоа се случува, ИНСТИТУЦИЈАТА би требало да се прашува, каде згрешив?

Најважна е пораката на братот на Мартин- “Ви благодарам за поддршката и ве молам до крај не употребувајте никакво насилство.”

Драг Александар, во моментов посвесен од тебе нема. Ти ја чувствуваш болката и загубата заедно, и ти знаеш дека животот во еден миг ти се променил заради нечие насилство. Како нешто што наеднаш го пресекува твојот здив! Затоа ние дишеме со тебе и за тебе носејќи ја твојата порака и знаејќи дека ти најдобро знаеш, и затоа ти си светлината водилка. Твојата порака е јасна и секој кој ја игнорира, нема право да се бори за правдата заради твојот брат. Зошто во тој момент повторно го убива.  Протест од убијци на овој народ не му треба. Овие луѓе имаат и потенцијал и прилика да ја покажат својата големина, во чест на Мартин и неговиот живот!  

There are good days in life when you simply feel good even though you never know what tomorrow will bring; even though yesterday was pretty tough. And you have to enjoy those days, right? You got to smile at the moment when faces are so real, so ... being themselves. I love when people are real to themselves and to me. That's the reality I love! I am an idealist, but I love reality. Maybe reality is the  ideal, or vice versa? 

Competition

Competition with someone or against someone is something that exists to only make people eager to fight for or against something, which is actually not a real measure for one’s own success. Why? How can a person be better from someone else who is totally different? Even if they do compete for the same thing, each person is simply different from the other. When people compete to win over someone else, seems even like a person and a tree competing one another. It simply does not work and people lose their lives in frustration and fight against the wrong rival. I say, when you feel like you compete someone else, what should happen is just get an incentive for your own improvement. You can improve on your ladder of success, not someone else’s, but surely you can be inspired. And that’s when you realize envy and arrogance is not necessary.  The only victory one can win is over him/herself. That is the only true measure.  

Life with you is such a treasure,

The heavens shall open for me to be able

To express what I see in you

                          Such passion, such purity in hearts,

                          Yes, many times drowned in confusion,

                          Escape, distance from one’s own self

But deep down there for sure I can say

At least you hunger for the most sincere love

Not because you heard of it, not because you read of it

                          Just because you have felt it

                           In so many short seconds,

                          In so many eyes and smiles

So carry it and share it, for you discern,

It is what makes life what it is,

It is what makes the Greatest Love known